Τα χαρακτηριστικά του Έλληνα Σοσιαλιστή

"...τα άτομα εκείνα τα οποία θα φέρουν το όνομα εξελικτικός κοινωνιστής (δηλ. σοσιαλιστής) να μάθουν να γνωρίζουν τα καθήκοντα και τα δικαιώματα του ατόμου, να μάθουν ότι πρέπει να είναι τίμιοι εις τας συναλλαγάς των, ευσυνείδητοι εις τας πράξεις των, ακεραίου χαρακτήρος, κατά πάντα φιλότιμοι, ήτοι τέλειοι άνθρωποι, να ενδιαφέρωνται δια τα κοινά συμφέροντα αλλά να σέβωνται και να υποστηρίζουν τα Εθνικά συμφέροντα της Ελληνικής φυλής".

Σταύρος Καλλέργης

["Διάλεξις Σταύρου Καλλέργη προς Ομάδα Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου", Κρήτη 1914].

Ο Ροβεσπιέρος και η πολιτική αρετή

Από τον ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΒΩΚΟ

Ο Χέγκελ φαίνεται να ανήκει στους φιλοσόφους που δεν αστοχούν συχνά στις ιστορικές τους εκτιμήσεις· πάντως δεν έπεσε έξω όταν έκρινε ότι ο Ροβεσπιέρος θεώρησε την αρχή της αρετής το υπέρτατο αγαθό, «σε σημείο που μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος πήρε την αρετή στα σοβαρά». Στην προκειμένη περίπτωση, εξάλλου, η κρίση του φιλοσόφου συμφωνεί με το κοινό αίσθημα που ονόμασε τον γάλλο πολιτικό αδιάφθορο. Πώς καταλάβαινε ο Ροβεσπιέρος την αρετή; Ποιους θεωρούσε αντιπάλους της; Γιατί την όριζε ως αρχή; Οι ανησυχίες αυτές έχουν ιστορικό ενδιαφέρον, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ελκύσει την προσοχή των πρακτικών και αποτελεσματικών ανθρώπων που απαιτούν οι μοντέρνοι καιροί. Ας είναι· έστω ως απολίθωμα, τι σήμαινε γι' αυτόν τον σημαντικό ηγέτη της αστικής επανάστασης η αρετή;

«Εταιρεία των Εποχών» («Société des Saisons», SDS)

Γαλλική μυστική, δημοκρατική, επαναστατική οργάνωση της δεκαετίας του 1830 (1837 – 1839) με έντονα στοιχεία Ιακωβινισμού και Καρμποναρισμού, διάδοχος των προγενεστέρων οργανώσεων «Εταιρεία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» («Société des Droits de l’ Homme et du Citoyen», 1832 – 1834), «Εταιρεία της Δράσης» («Société d’Action», 1833 – 1834) και «Εταιρεία των Οικογενειών» («Societe des Familles», SDF, 1834 – 1837). «Εταιρεία των Εποχών» («Société des Saisons», SDS).

Τζέημς Κόννολυ: «Ο πατριωτισμός χωρίς το σοσιαλισμό είναι μια εθνική απάτη»

«Ως Σοσιαλιστής είμαι έτοιμος να κάνω όλα όσα μπορεί ένας άνθρωπος να πράξει προκειμένου να ανακτήσει η πατρίδα μας την δίκαιη κληρονομιά της –την ανεξαρτησία».

Τζέημς Κόννολυ

Το εθνικό ζήτημα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το κοινωνικό ζήτημα: όποιος αγνοεί την ευημερία ενός λαού ενώ κόπτεται μεγαλοφώνως για τα εθνικά ζητήματά του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πατριδοκάπηλος, αφού όπως άλλωστε έλεγε ο Λένιν «το τελευταίο καταφύγιο των αγυρτών είναι ο πατριωτισμός».

Αντίστοιχα, όποιος μιλάει μόνο «ταξικά» αγνοώντας τα πραγματικά εθνικά ζητήματα και τα αγνά και πηγαία πατριωτικά αισθήματα ενός λαού, όσο κι αν κόπτεται υπέρ των «προλεταρίων» είναι αγύρτης επειδή όπως είπε ο Μαρξ, «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα επειδή είναι σκλαβωμένη στους αστούς και για να υψωθεί η εργατική τάξη στην κυρίαρχη τάξη του έθνους, πρέπει να την απελευθερώσουν».

Λουδοβίκος Αύγουστος Μπλανκί, Ωγκύστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui, Puget-Theniers 8 Φεβρουαρίου 1805 – 1 Ιανουαρίου 1881)

Λουδοβίκος Αύγουστος Μπλανκί, Ωγκύστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui, Puget-Theniers 8 Φεβρουαρίου 1805 – 1 Ιανουαρίου 1881). Γάλλος δημοκράτης και σοσιαλιστής επαναστάτης, η πιο ηρωϊκή προσωπικότητα του γαλλικού Σοσιαλισμού του 19ου αιώνα, καταδικάστηκε κατ’ επανάληψη σε θάνατο, πέρασε το μισό σχεδόν της ζωής του (συνολικά 36 από τα 75 χρόνια της ζωής του) στις φυλακές και υπήρξε ο θεωρητικός συγκεκριμένης επαναστατικής μεθοδολογίας η οποία απεκλήθη «Μπλανκισμός» («Blanquisme») και εστιαζόταν στην αιφνιδιαστική ένοπλη κατάληψη της εξουσίας από έναν μικρό κύκλο καλοεκπαιδευμένων επαναστατών.

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Γάλλος δημοκράτης και σοσιαλιστής επαναστάτης, η πιο ηρωϊκή προσωπικότητα του γαλλικού Σοσιαλισμού του 19ου αιώνα, καταδικάστηκε κατ’ επανάληψη σε θάνατο, πέρασε το μισό σχεδόν της ζωής του (συνολικά 36 από τα 75 χρόνια της ζωής του) στις φυλακές και υπήρξε ο θεωρητικός συγκεκριμένης επαναστατικής μεθοδολογίας η οποία απεκλήθη «Μπλανκισμός» («Blanquisme») και εστιαζόταν στην αιφνιδιαστική ένοπλη κατάληψη της εξουσίας από έναν μικρό κύκλο καλοεκπαιδευμένων επαναστατών.

Λουϊ Σαρλ Ντελεκλύζ (Louis Charles Delescluze, Dreux, 2 Οκτωβρίου 1809 – Paris, 25 Μαϊου 1871)

Γάλλος δημοκράτης επαναστάτης του 19ου αιώνα, δημοσιογράφος, ιακωβίνος πατριώτης, στέλεχος της «Κομμούνας του Παρισιού».

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

ΠΡΩΤΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Γεννήθηκε στο Dreux του Eure - et – Loire της βόρειας Γαλλίας, υιός ενός πρώην λοχία του γαλλικού στρατού της «Πρώτης Δημοκρατίας» και μετά από επίμονη αυτοδιδαχή σπούδασε τελικά νομικά στο Παρίσι, δίχως όμως να μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσκολιών. Όντας ευγενής, μεγαλόκαρδος και με αυξημένο αίσθημα δικαιοσύνης, συνδέθηκε με ριζοσπαστικούς κύκλους δημοκρατών, συμμετείχε στην επανάσταση του Ιουλίου 1830 ενάντια στον βασιλιά Κάρολο τον 10ο και εν συνεχεία προσχώρησε στην μυστική δημοκρατική οργάνωση «Φίλοι του Λαού» («Amis du Peuple») και στα σχέδια του έτους 1832 για εκτέλεση του νέου βασιλιά Λουδοβίκου – Φίλιππου, ενώ επίσης συμμετείχε στις 5 και 6 Ιουνίου στην εξέγερση των δημοκρατικών κατά του μονάρχη έπειτα από την κηδεία του ομοϊδεάτη τους στρατηγού Λαμάρκ (Jean Maximilien Lamarque, 1770 - 1832).

Φραντζέσκο Μάριο Παγκάνο (Francesco Mario Pagano, Brienza Salerno 8 Δεκεμβρίου 1748 – Napoli 29 Οκτωβρίου 1799).

Ιταλός νομικός, φιλόσοφος, συγγραφέας και Ιακωβίνος μάρτυρας. Γεννήθηκε στην Brienza του Σαλέρνο από πατέρα συμβολαιογράφο, στάλθηκε σε ηλικία 12 ετών στο σπίτι ενός θείου του στην Νάπολη και σπούδασε νομικά και φιλοσοφία, αριστεύοντας σε σημείο που 22ετής ακόμα να ασκεί δικηγορία και να είναι επίσης λέκτορας Ηθικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης.

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Από τα 20 του ωστόσο (το έτος 1768) συνέγραψε μία πολιτική κριτική στο ρωμαϊκό δίκαιο («Politicum universae nomothesiae examen»), η οποία είχε εξοργίσει τους συντηρητικούς κύκλους με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για αθεϊα και να φυλακιστεί. Την επόμενη δεκαετία μυήθηκε στον Ελευθεροτεκτονισμό μέσω του προσωπικού φίλου του, φιλόσοφου και νομικού Γκαετάνο Φιλαντζέρι (Gaetano Filangieri, 1752 - 1788). Έχοντας ήδη να επιδείξει ένα αξιόλογο συγγραφικό έργο επάνω σε νομικά ζητήματα, κατέλαβε το 1787 καθηγητική έδρα στην Νομική συγγράφοντας το ίδιο έτος το «Considerazioni sul processo criminale» και το 1792 δημοσίευσε πολιτικές πραγματείες αναφορικά με την προέλευση και εξέλιξη των πολιτισμένων και βαρβαρικών κοινωνιών («Saggi politici dei principi, progressi e decadenza delle societa»). Ο Παγκάνο ασχολήθηκε επίσης και με την συγγραφή θεατρικών έργων από τα οποία γνωστότερα υπήρξαν η τραγωδία «Gerbino» και το μελόδραμα «Agamemnon».

Φρανσουά - Νοέλ «Γράκχος» Μπαμπέφ (Francois - Noel «Gracchus» Babeuf, Σαιν Κουεντίν 23 Νοεμβρίου 1760 – Παρίσι 27 Μαϊου 1797)

Γάλλος επαναστάτης, αρχικά Ιακωβίνος και μετά ουτοπιστής – σοσιαλιστής, θεμελιωτής του επαναστατικού Σοσιαλισμού του 19ου αιώνα, ιδρυτής μέσα σε αυτόν της συγκεκριμένης ιδεολογικής τάσης του «Μπαμπεφισμού» («Babouvisme»), που διεκδίκησε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και την πλήρη πολιτική και οικονομική ισότητα όλων των πολιτών, γι’ αυτό και ο ίδιος αποκλήθηκε μετά θάνατον «Προμηθέας του Προλεταριάτου».

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Φρανσουά - Νοέλ «Γράκχος» Μπαμπέφ (Francois - Noel «Gracchus» Babeuf, Σαιν Κουεντίν 23 Νοεμβρίου 1760 – Παρίσι 27 Μαϊου 1797). Γάλλος επαναστάτης, αρχικά Ιακωβίνος και μετά ουτοπιστής – σοσιαλιστής, θεμελιωτής του επαναστατικού Σοσιαλισμού του 19ου αιώνα, ιδρυτής μέσα σε αυτόν της συγκεκριμένης ιδεολογικής τάσης του «Μπαμπεφισμού» («Babouvisme»), που διεκδίκησε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και την πλήρη πολιτική και οικονομική ισότητα όλων των πολιτών, γι’ αυτό και ο ίδιος αποκλήθηκε μετά θάνατον «Προμηθέας του Προλεταριάτου».

Γκουστάβ Τριντόν (Edme Marie Gustave Tridon, Chatillon-sur-Seine, Cote-d’ Or, 5 Ιουνίου 1841 – Bruxelles, 29 Αυγούστου 1871)

Γάλλος επαναστάτης του 19ου αιώνα, δημοκράτης, αντιχριστιανός, σοσιαλιστής, ηγετικό στέλεχος των μπλανκιστών (δεύτερος μετά τον Μπλανκί), μέλος της «Κομμούνας του Παρισιού», εκδότης, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και συγγραφέας του τολμηρού βιβλίου «Ο εβραϊκός Μολωχισμός» («Du Molochisme Juif»).

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Γάλλος επαναστάτης του 19ου αιώνα, δημοκράτης, αντιχριστιανός, σοσιαλιστής, ηγετικό στέλεχος των μπλανκιστών (δεύτερος μετά τον Μπλανκί), μέλος της «Κομμούνας του Παρισιού», εκδότης, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και συγγραφέας του τολμηρού βιβλίου «Ο εβραϊκός Μολωχισμός» («Du Molochisme Juif»).

Γκουστάβ Φλουράνς (Gustave Flourens, Paris, 4 Αυγούστου 1838 – Paris, 3 Απριλίου 1871)

Γάλλος δημοκράτης, μπλανκιστής και αντικληρικαλιστής συγγραφέας και επαναστάτης του 19ου αιώνα, με διεθνή δράση, μάρτυρας της ελευθερίας κατά την Κομμούνα του Παρισιού.

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Γκουστάβ Φλουράνς (Gustave Flourens, Paris, 4 Αυγούστου 1838 – Paris, 3 Απριλίου 1871). Γάλλος δημοκράτης, μπλανκιστής και αντικληρικαλιστής συγγραφέας και επαναστάτης του 19ου αιώνα, με διεθνή δράση, μάρτυρας της ελευθερίας κατά την Κομμούνα του Παρισιού.

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Γεννήθηκε το 1838, υιός του ψυχολόγου Ζαν Πιέρ Φλουράνς (Marie Jean Pierre Flourens, 1794 – 1867), καθηγητή στο «Collège de France» και βουλευτή κατά την περίοδο 1838 – 1839, και μεγαλύτερος αδελφός του Εμίλ Φλουράνς (Émile Flourens, 1841 - 1920), υπουργού εξωτερικών κατά την περίοδο της «Τρίτης Δημοκρατίας» («la Troisième République»).

Φίλιππος Μιχαήλ Μπουοναρόττι ή Μπουοναρρότι (Filippo Giuseppe Maria Ludovico Buonarrotti ή Buonarroti, 11 Νοεμβρίου 1761 – 16 Σεπτεμβρίου 1837)

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Ιταλός δημοκράτης και Ιακωβίνος, ουτοπιστής σοσιαλιστής, αδιάφθορος, χαρισματικός και ακούραστος επαναστάτης, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ελευθεροτέκτονας και ιδρυτικό, ηγετικό στέλεχος και πνευματικός πατέρας των επαναστατικών οργανώσεων «Λέσχη του Πανθέου», «Ένωση των Δικαίων», «Υψηλό Στερέωμα» και «Φίλοι του Λαού» (ο Μωρίς Ντομανζέ τον θεωρεί «μία από τις πιο ωραίες μορφές της Γαλλικής Επανάστασης», ο Σαρλ Ντονιέ «αποφασιστικό επαναστάτη, αλλά ταυτοχρόνως σοβαρό, μετριόφρονα και σεμνό» και ο Μιχαήλ Μπακούνιν «τον μεγαλύτερο επαναστάτη της εποχής του»).

Γεννήθηκε το 1761 στην Πίζα, καταγόταν από την ευγενή οικογένεια του Μιχαηλάγγελου και σπούδασε φιλολογία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, ενώ παράλληλα ασπάσθηκε τις προοδευτικές ιδέες της εποχής και προχώρησε μάλιστα στην έκδοση της «Οικουμενικής Εφημερίδας» («Gazetta Universale»), η οποία δεν χρειάστηκε πολύ για να κριθεί «ανατρεπτική» από την αστυνομία του Μεγάλου Δούκα Πέτρου Λεοπόλδου, με αποτέλεσμα ο 28χρονος ιδεολόγος να αναγκαστεί να καταφύγει το 1789 στην Κορσική. Εκεί γνωρίστηκε με τον νεαρό Ναπολέοντα Βοναπάρτη, μπήκε στις τάξεις των τοπικών Ιακωβίνων και χαιρέτησε με ενθουσιασμό το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, εκδίδοντας μάλιστα την εφημερίδα «Πατριωτική Επιθεώρηση της Κορσικής» («Giornale Patriottico di Corsica»), την πρώτη ιταλική εφημερίδα που ανοικτά εξήρε τις δημοκρατικές – επαναστατικές ιδέες. Ήδη από το 1786, προτού αρχίσουν να τον κυνηγούν για τις ιδέες του, είχε μυηθεί στον Ελευθεροτεκτονισμό.

Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος (Maximilien Francois Marie Isidore de Robespierre, 6 Μαϊου 1758 – 28 Ιουλίου 1794)

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Η ισχυρότερη προσωπικότητα της Γαλλικής Επανάστασης (όπως τονίζει ο Claude Mazauric στο σχετικό λήμμα του «Dictionnaire historique de la Revolution francaise» του Soboul), ένας από τους ηγέτες των Ιακωβίνων και του κόμματος των «Ορεινών».

Καταγόταν από φτωχική οικογένεια του Αρράς (ορφάνεψε μάλιστα σε ηλικία 9 ετών από μητέρα), όμως είχε σπουδάσει νομικά στο Παρίσι με την βοήθεια σκληρής μελέτης και υποτροφιών και ασκούσε την δικηγορία («ασχολήθηκε επίμονα με την καλλιέργεια της σκέψης του… η μελέτη ήταν ο Θεός του» σημείωσε ο Στάνλεϋ Λούμις στο «Paris in the Terror. June 1793 - July 1794», σελ. 266). Από παιδί φάνηκε ήπιος, ευαίσθητος, πονόψυχος και ιδιαίτερα φιλομαθής, ιδιότητες που διογκώθηκαν αργότερα, όταν διάβασε το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ (Jean – Jacques Rousseau), το οποίο τον βοήθησε να στερεώσει μία υψηλής ποιότητας συνείδηση, βασισμένη σε αρχαίες αρετές όπως το καθήκον, η δικαιοσύνη και η φιλοπατρία.

Τις αρετές εκείνες εξέφραζε από πολύ νωρίς με απόλυτο τρόπο, σαν ένας καινούργιος Κάτων ο Νεώτερος, με αποτέλεσμα να προκαλεί συχνότατα την αντιπάθεια των ανθρώπων που είχαν ελαστικές συνειδήσεις ή ανύπαρκτες ηθικές αξίες και φυσικά έσπευδαν να τον απομονώσουν για να μην τους ενοχλεί η αυστηρή του παρουσία. Για κάτι τέτοιο οι δικαιολογίες που μπορούσαν να εφευρεθούν ήσαν φυσικά άπειρες, από το δήθεν «παγερό ή θυμωμένο βλέμμα γάτου» που γεννούσαν τα πράσινα μάτια του, έως τον δήθεν «τυραννικό» του χαρακτήρα, τον οποίο εφηύραν και χρησιμοποίησαν με τον πιο αισχρό τρόπο οι εναντίον του συνωμότες και δολοφόνοι του, τον μήνα Θερμιδόρ του έτους 2.

Αντουάν - Μαρί Μπερτράν (Antoine - Marie Bertrand, Lyons, 1754 - Paris, 10 Οκτωβρίου 1796).

Αντουάν - Μαρί Μπερτράν (Antoine - Marie Bertrand, Lyons, 1754 - Paris, 10 Οκτωβρίου 1796). Ιακωβίνος Γάλλος επαναστάτης, δημοκρατικός «ροβεσπιεριστής» δήμαρχος της Λυών και αργότερα μάρτυρας της ελευθερίας έπειτα από την καταστολή της «συνωμοσίας της Γκρενέλ».

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

ΙΑΚΩΒΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΛΥΩΝ
Γεννήθηκε στην Λυών από πλούσιο αστό έμπορο πατέρα και έλαβε καλή μόρφωση. Λίγο πριν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης εντάχθηκε στους δημοκρατικούς κύκλους της Λυών, που αργότερα ίδρυσαν την ιακωβίνικη οργάνωση «Λαϊκή Εταιρεία», στους κόλπους της οποίας έδρασαν από το 1792 οι επαναστάτες που συσπειρώνονταν γύρω από τον δημεγέρτη Μαρί Ζοζέφ Σαλιέ (Marie Joseph Chalier, 1747 – 1793).

Θαυμαστής του ηγέτη των «Αβράκωτων» του Παρισιού επαναστάτη ιατρού και δημοσιογράφου Ζαν - Πωλ Μαρά (Jean - Paul Marat, 1743 – 1793), ο Μπερτράν υιοθέτησε τα συνθήματα του Σαλιέ και ως μέλος της πολιτικής παράταξης του τελευταίου εκλέχθηκε αρχικά στρατηγός της Εθνοφρουράς και εν συνεχεία, στις 18 Νοεμβρίου 1792 δημοτικός επίτροπος από τους έχοντες την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο οπαδούς του Σαλιέ.

Ιακωβίνοι, «Λέσχη των Ιακωβίνων»

Ιακωβίνοι, «Λέσχη των Ιακωβίνων» (Jacobins, «Club des Jacobins») Πολιτική και επαναστατική Λέσχη, η κύρια πολιτική δύναμη πίσω από την Γαλλική Επανάσταση, απολύτως κυρίαρχη κατά την περίοδο της παντοδυναμίας της «Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας» υπό τους Ροβεσπιέρο, Σαιν Ζυστ και Κουτόν (1793 – 1794).

Από τον ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΙΝΙΣΜΟΥ
Η «Λέσχη των Ιακωβίνων» ιδρύθηκε το 1788, λίγο πριν την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, από τους μετέπειτα αντιδραστικούς πολιτικούς Λανζινέ (Jean - Denis Lanjuinais) και Λε Σαπελιέ (Isaac Rene Guy Le Chapelier) της «Λέσχης των Βρετόνων» («Le Club Breton»), αρχικά με με την ονομασία «Εταιρεία των Φίλων του Συντάγματος» («Societe des Amis de la Constitution seants aux Jacobins a Paris»), με σκοπό να διαδώσει στον λαό τις ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές ιδέες της εποχής.
Η Εταιρεία μετονομάστηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1792 σε «Ιακωβινική Εταιρεία, Φίλοι της Ελευθερίας και της Ισότητας» («Societe des Jacobins, Αmis de la Liberte et de l'Egalite») ή επί το συντομότερο «Λέσχη των Ιακωβίνων» (ονομασία που αρχικά χρησιμοποιούσαν περιγελαστικά οι πολιτικοί της εχθροί), από την έδρα όπου αυτή συνεδρίαζε, ένα μοναστήρι δομινικανών μοναχών επί της Rue St Honore του Παρισιού (οι συγκεκριμένοι μοναχοί ονομάζονταν ενίοτε και «ιακωβίνοι» επειδή ο Φίλιππος Αύγουστος τους είχε παλαιότερα αναθέσει την φιλοξενία των προσκυνητών του «Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα»).